03. Naiwne pytania, dorosłe dzieci.

Dawno dawno... no dobra, bez przesady.
Jakiś czas temu, gdy mój wiek można było wyrazić pojedynczą cyfrą miałem, podobnie jak większość moich rówieśników, zwyczaj zadawania wielu pytań. Nie wszystkie były mądre, a może nawet tych "mądrych" wcale nie było za wiele. Pewnego razu na przykład, mając lat około pięciu, zapytałem swych rodzicieli "czy dziecko jest człowiekiem?". Skąd takie pytanie? Nasłuchałem się jakichś rozmów o dorosłości i magicznej granicy 18 przeżytych wiosen, tak to mniej więcej pamiętam. Nie pytajcie jednak skąd wzięło mi się pytanie o człowieczeństwo. Nie mam bladego pojęcia. Niezbyt pamiętam też odpowiedź jakiej mi udzielono. Wiem jedynie, że poczułem się jakoś głupio, a sytuacja ta utkwiła mi mocno w pamięci.


Po upływie kilku lat, myślałem o tamtym pytaniu jako czymś bezdennie głupim. Tak po prostu, nie wyrzucając sobie owej głupoty, ani nic podobnego. Byłem dzieckiem. Zapytałem i tyle. Gdy jednak znów minęło trochę czasu, zacząłem to widzieć w nieco innym świetle. Oczywiście głupie pytanie nie stało się od razu mądrym, co to to nie. Zdałem sobie jednak sprawę, że wbrew pozorom dotyka bardzo ważnego problemu.

Jakie bowiem są dzieci? Jacy byliśmy my sami, mając warkoczyki na głowie czy pozdzierane kolana? Wydaje mi się, że po prostu prawdziwi. Mówiliśmy to, co myśleliśmy, nie myśląc o konsekwencjach. Nie udawaliśmy kogoś, kim nie byliśmy. Czemu mielibyśmy postępować inaczej? Nie zdążyliśmy się jeszcze nauczyć kłamać, oszukiwać, mówić innym to, co chcą usłyszeć albo wręcz nimi manipulować. Sami też byliśmy ufni. I nie mam na myśli wiary w czary, czy świętego Mikołaja, ale zwyczajną wiarę w drugiego człowieka. W słowa. Dopiero później uczy się nas, by we wszystko wątpić. Musimy być czujni by nie dać się oszukać, wykorzystać. Ponadto zaś potrafiliśmy się bawić i być szczęśliwymi. Tak naprawdę. Bez alkoholu czy innych używek, bez pieniędzy wydawanych na uciechy, bez tysięcy rzeczy, które robią dorośli ludzie by zapewnić sobie to tak zwane szczęście. Lub iluzję szczęścia. Wystarczyły nam kolorowe klocki, kawałek podwórka czy podłogi własnego pokoju (jeśli ktoś posiadał własny). No i oczywiście niezmierzone poligony wyobraźni.

Pozwolę sobie powrócić do swojego idiotycznego pytania: czy dzieci są ludźmi? Otóż są kimś znacznie więcej. Stanowią kwintesencję człowieczeństwa. Ze swoją szczerością i otwartością na świat, prawdziwą fascynacją tym, co je otacza, nieustannym zachwytem nad drobnostkami. Ze swoją beztroską, ze swoimi łzami i głośnym śmiechem. Bezinteresowne, ceniące czekoladę wyżej niż bilety NBP. Ludzkie.

Nie wydaje Wam się, że powinniśmy trochę tego zatrzymać w sobie, zamiast zanurzać się do końca w tej jakże przereklamowanej dorosłości? Nie mówię, że całość, albo na zawsze. Mówię: jak najwięcej i na jak najdłużej. I nie naśladujmy Piotrusia Pana. Rzecz nie w tym by nigdy nie dorosnąć. Bycie "dużym" również nie jest takie straszne, a przy tym dość nieuniknione. Im więcej w nas jednak dzieci, tym lepszymi ludźmi jesteśmy. A to nie jest ani proste ani takie oczywiste w naszym XXI wieku, czyż nie?

W ostatnich słowach uśmiechnę się jeszcze do osób, które znają obie piosenki wymienione w dzisiejszym tytule, może stanowią pewne uzupełnienie moich słów, a może... zdecydujcie sami. A w wolnej chwili wybierzcie się na plac zabaw. Wiem, że na tych tablicach widnieje nieraz "dla dzieci do 12 roku życia" ale nie widziałem by kogoś wygoniono za to, że przyszedł się pohuśtać...

I jeszcze jedno. Pamiętajcie, co powiedział kapral Wiaderny*: "...i trzeba być człowiekiem, a nie ścierką..."

*Kroll